W pracach dyplomowych obowiązują następujące zasady redakcyjne:
- czcionka:
wielkość 12-14
(najczęściej w dokumentach urzędowych, a co za tym idzie także w pracy dyplomowej
stosuje się czcionkę 12, większa czcionka może być postrzegana nie najlepiej /jako chęć
sztucznego powiększenia objętości dokumentu/)
rodzaj -Times New Roman lub Arial
kolor – oczywiście czarny, choć można użyć koloru w nazwach rozdziałów
(nie polecam koloru czerwonego!)
- odstępy między wierszami (interlinia) 1,5
- marginesy - przeważnie stosuje się standardowe ustawienia marginesu (2,5) + 1cm lewy
margines na oprawę.
- układ tekstu – tekst powinien być wyjustowany (marginesy wyrównujące obydwie strony
tekstu)
- numeracja stron – na dole lub na górze strony w zależności od upodobań piszącego
(osobiście uważam że ładniej wygląda na dole)
UWAGA!!! Numeracja stron obowiązuje już „w brudnopisie”, co znacznie ułatwia
sprawdzanie pracy.
- przypisy (odnośniki do tekstu)
W każdej pracy naukowej obowiązuje zasada podawania źródła przytaczanych poglądów, dlatego też jeśli cytujemy kogoś lub podajemy przedstawiony przez kogoś podział należy poinformować czytelnika skąd go wzięliśmy.
Obowiązują dwa standardy przypisów (osobiście preferuję standard europejski):
EUROPEJSKI
W miejscu gdzie powinna znaleźć się informacja umieszcza się odsyłacz (najczęściej cyfrę), natomiast pełną informacje umieszcza się w przypisie.
Przypisy mogą znajdować się na dole strony lub na końcu dokumentu. Znacznie lepiej prezentują się te umieszczone na dole strony.
W polskim piśmiennictwie naukowym nie ma jednolitego standardu przypisu, dlatego też autor ma tu pewną swobodę.
Przeważnie stosuje się następujące schematy przypisu:
- gdy cytujemy bezpośrednio tekst autora (w cudzysłowu podajemy jego definicję lub opinię)
np.
E.Putkiewicz, „Proces komunikowania się na lekcji”, WSiP, Warszawa 1990, str.23
- gdy bazujemy na opiniach i podziałach autora (nie cytujemy ich jednak bezpośrednio, bo dokonaliśmy wybrania tylko niektórych elementów umieszczonych na kilku stronach)
np.
E.Putkiewicz, „Proces komunikowania się na lekcji”, WSiP, Warszawa 1990, str.20-30
- gdy powołujemy się na polski przekład obcojęzycznej książki w dobrym tonie jest podanie nazwiska tłumacza, przypis wygląda więc np. tak
D.Riesman, „Samotny tłum”Przeł. J.Strzelecki, PWN, Warszawa 1990
- gdy źródłem jest artykuł w czasopiśmie
np.
A.Dumaret, „Poziom umysłowy dzieci z rodzin o niskim statusie społeczno-zawodowym”, „Psychologia wychowawcza” 1988, nr 4, 408-417, str. 409
- gdy źródłem jest artykuł lub rozdział znajdujący się w pracy zbiorowej
np.
Z.Melosik, „Pragmatyzm i edukacja w Stanach Zjednoczonych” W: J.Rutkowiak (red) „Odmiany myślenia w edukacji”, IMPULS, Kraków 1995
- gdy źródłem jest strona internetowa
np. www.adresstrony.pl stan z dnia …(wpisujemy datę pobrania tekstu ze strony)
Jeżeli kilkakrotnie powołujemy się na to samo źródło możemy sięgnąć po kilka rozwiązań:
- pełną informację biograficzną umieszczamy tylko w pierwszym przypisie a następne mają formę:
J.Piaget, dz.cyt., str.12 (gdzie „dz.cyt.” oznacza „dzieło cytowane”) lub
J.Piaget, Dokąd zmierza….., str.12
- stosujemy odsyłacz w formie „tamże”
tamże, str. 156-160 (jeśli odwołujemy się do kilku stron) lub
tamże, str 160n (gdzie „n” oznacza „i następne”)
Jeśli nazwisko autora pojawia się w tekście, w nawias bierze się tylko rok wydania
np. Zbliżone wyniki uzyskał Kowalski (1996)
Jeśli źródło ma wielu autorów w odsyłaczu podaje się nazwisko pierwszego i skrót „i in.”
Odsyłacze kierują do alfabetycznego zestawienia źródeł (bibliografii)
-
tabele/wykresy/schematy
Każda tabela, schemat czy wykres zawarty w pracy powinien mieć nadany numer, tytuł (raczej nie w formie pytania), a pod nim powinno znaleźć się źródło z którego został pobrany
np. Źródło: E.Putkiewicz, „Proces komunikowania się na lekcji”, WSiP, Warszawa 1990, str.20 lub
Źródło: badania własne (w analizie badań) lub
Źródło: opracowanie własne (gdy sami stworzyliśmy dany element)